Explosies van kleur
Als je eenmaal weg bent van de glimmende wolkenkrabbers, worden de meeste steden ter wereld uiteindelijk behoorlijk saaie plaatsen. Je kunt in New York, Havana of Moskou zijn, de architectuur is uiteindelijk allemaal hetzelfde: rijen appartementsgebouwen in een overvloed aan saaie gedempte tonen. Dan kom je de hoek om en wordt gebombardeerd door een kakofonie van blauw, roze, oranje en geel. Een enorme muurschildering van 20 verdiepingen hoog springt uit het landschap, gevuld met levendige kleuren en geometrische vormen, je hersenen hebben moeite om te begrijpen wat het net heeft gezien. Beeld je je dingen in? Heeft iemand je stiekem een psychedelische drug gegeven? Heb je een storing in de Matrix gevonden??
Maak je geen zorgen, er is niets kwaadaardigs gebeurd. Je komt gewoon oog in oog te staan met het werk van Okuda.
Voordat zijn naam synoniem werd met enorme tentoonstellingen van dynamische kleuren, werd Okuda geboren als Oscar San Miguel Erices in de Noord-Spaanse stad Santander. Dit is waar hij voor het eerst de artistieke microbe te pakken kreeg.
Foto’s door Omar Ayyashi
“Het was in de jaren ’90 toen ik de eerste muurschilderingen in mijn stad zag,” zegt Okuda, “en ze boeiden me. Ik begon de kunstgeschiedenis te ontdekken, ik begon veel te tekenen.”
Hij lanceerde zijn carrière natuurlijk niet met het schilderen van enorme muurschilderingen. Okuda begon met het gebruik van een aantal stiften en het versieren van zijn skateboard. Van daaruit begon hij wat te werken met spuitverf en hij ging steeds verder. “Toen ik kunst begon te studeren aan de universiteit, begon ik meer met andere media te doen, zoals olie, zoals acryl”, zegt hij. “Het was op de universiteit waar ik sculpturen begon te maken van rotsen, van hout, van verschillende soorten dingen.”
Je zult het grootste deel van Okuda’s werk niet vinden in een museum achter een fluwelen touw en ingepakt in een vochtgestuurde plastic behuizing. Nee, zijn kunst is voor iedereen op straat te zien.
“Ik denk dat het beste en meest verbazingwekkende aan straatkunst is dat ik het werk voor niets en voor niemand doe”, legt hij uit, “maar uiteindelijk weet je nooit wie er langskomt en geïnspireerd wordt door je kunstwerken. Omdat het op straat is en uiteindelijk voor iedereen is, is dat het belangrijkste van werken op straat.”
In het begin van zijn carrière gebruikte Okuda niet de felle kleuren die zijn handtekening zijn geworden. Het kwam allemaal neer op één harde realiteit – als je een schilderij wilt maken met elke kleur in de regenboog, moet je al die verschillende verven kunnen betalen.
“Ik schilderde veel op grijs karton in zwart-wit”, legt hij uit, “gewoon om de lichten en de waarden en de volumes te begrijpen. Ik leerde hoe ik volumes en anatomische onderdelen moest maken en alles wat dat deed. Misschien had ik na deze ervaring kleuren nodig in mijn leven, ik had kleuren nodig in mijn kunstwerken.”
Foto’s door Omar Ayyashi
Een deel van wat zijn werk zo interessant maakt, is hoe hij onderwerpen weergeeft die we allemaal kennen – dieren, planten, mensen – op manieren die we nog niet eerder hebben gezien. Het is niet alleen de infusie van kleur die zijn werk onderscheidt, het zijn de geometrische vormen en harde hoeken die hij in elke vorm plaatst. Het is een harde nevenschikking waardoor een persoon zich kan afvragen of ze echt naar een computersimulatie kijken.
“Ik herinner me realistische organische vormen en menselijke lichamen die verloren gingen in hun geometrische architectuur, dat was het begin van mijn driehoekstaal”, zegt Okuda. “Ik ontdekte dat ik alles wat ik zag in hoeken kon vertalen. Gezichten, dieren, wat dan ook. Een paar jaar later leerde ik dat 3D-programma’s werken zoals ik, of misschien werken mijn hersenen op dezelfde manier als de 3D-programma’s.”
Het eerste enorme project waaraan Okuda werkte, het project dat je waarschijnlijk al een miljoen keer in je internetrol hebt zien verschijnen, was de Kaos-tempel. De kunstenaar had een eeuwenoude verlaten kerk gevonden en hij wist precies hoe hij het voormalige gebedshuis nieuw leven wilde inblazen – door er een psychedelisch skatepark van te maken.
Net als in zijn vroegste dagen van kunst, was het een hele klus om de financiering te vinden om zijn visie tot leven te brengen. Na de hulp van crowdfunding en een sponsoring van Red Bull kon Okuda zijn visie werkelijkheid maken. In wezen was elk deel van het gebouw waar skaters niet op kunnen slijpen bedekt met levendige muurschilderingen.
“Als je wilt, kun je doen wat je wilt”, zegt hij. “Verander een plaats, verander alles in de wereld. Het was geweldig. De eerste dag dat ik de kerk binnenging, was de eerste keer dat ik iets anders voelde toen ik begon te werken. Omdat het een kerk was, omdat alle schilders in het verleden voor de kerk of voor de koningen schilderden omdat ze het geld hadden. Dus het was vreemd voor mij om een hele kerk te hebben om te doen wat ik wil.”
Zo kleurrijk als de kunst die Okuda maakt, het is een beetje verrassend dat de kunst die hij op zijn huid verzamelt, veel meer monochromatisch is. In zijn hele tattoo-collectie is er geen enkele kleurvlek te vinden.
“Alles om me heen is heel kleurrijk – mijn kleding, mijn kunst – maar mijn huis is alles wit behalve een paar tafels”, zegt Okuda. “Ik denk niet dat de kleuren werken op een donkere huid. Ik heb een donkerdere huid en ik denk dat het er beter uitziet met alleen de zwarte lijnen, daarom heb ik besloten om alles in het zwart te doen.”
Foto’s door Omar Ayyashi
Veel van zijn tatoeages zijn gedaan door zijn kamergenoot, die toevallig een tatoeëerder is. Okuda laat zijn tatoeages ook niet lukraak zetten, hij besteedt veel aandacht aan elk van zijn stukken, waarbij elk een hoofdstuk van zijn levensverhaal vertelt.
Een van deze tatoeages is van de nummers “11 11”. “Elf is mijn magische getal en het werd getatoeëerd op 11/11/2011”, legt hij uit. “Ik ontdekte dat dit nummer me in mijn leven signalen geeft om me te vertellen dat ik op de goede weg ben.”
Terwijl hij zijn eigen monochromatische tattoo-collectie opbouwt, is Okuda een aantal tattoo-uitvoeringen van zijn kunst op de huid van fans tegengekomen. “Ik ben zo dankbaar als ik tatoeages van mijn kunstwerken zie”, zegt hij. “Om te zien dat jouw kunst hen heeft geïnspireerd, is ongelooflijk.”
Okuda heeft al een behoorlijk stempel gedrukt op de wereld, waardoor het een veel kleurrijkere plek is geworden. Maar verwacht niet dat hij snel zal stoppen. Er borrelen zoveel projecten in zijn hoofd die nog tot leven moeten komen. We weten niet precies wat de toekomst in petto heeft voor Okuda en zijn kunst, maar je kunt er verdomd zeker van zijn dat zijn kunst je aandacht zal blijven vragen.